Urodził się w pobliżu Turynu, we wiosce Riva di Chieri w Piemoncie - 2 kwietnia 1842 r. Jego ojciec był rzemieślnikiem, a matka krawcową. Chrzest święty odbył się w dniu narodzin. Niebawem ojciec wraz z rodziną przeniósł się do wioski Murialdo. Dominik uczęszczał do szkoły prowadzonej przez miejscowego proboszcza, a potem do szkoły w Castelnuovo d`Asti. Dnia 8 kwietnia 1849 roku w samą Wielkanoc przyjął pierwszą komunię św.

Ze strony księdza proboszcza był to akt wielkiej odwagi, gdyż w owych czasach panowało jeszcze przekonanie, że do sakramentów świętych pokuty i ołtarza należy dopuszczać w wieku znacznie późniejszym. O dojrzałości tegoż dziecka świadczą postanowienia, jakie z okazji tej uroczystości w swojej książeczce do nabożeństwa napisał:

•     będę często spowiadał się i komunikował, ilekroć mi na to zezwoli mój spowiednik;

•     będę święcił dzień święty;

•     moimi przyjaciółmi będą Jezus i Maryja;

•     raczej umrę niż zgrzeszę;

Kiedy Dominik miał zaledwie 5 lat już usługiwał do Mszy świętej. Bywało nieraz, że nie mając zegara, przychodził wcześnie do kościoła. Wtedy klęczał prze drzwiami, choć bywały deszcze i śnieżyce i modlił się. Do szkoły miał daleko. Musiał przemierzać w tą i z powrotem do 8 kilometrów drogi. Mimo tego był zawsze punktualny. Zapytany dnia pewnego, czy nie boi się chodzić sam tak daleko odpowiedział zdziwiony: "Nie jestem sam. Jest ze mną Najświętsza Maria Panna i mój Anioł stróż" Pewnego dnia św. Dominik Savio w owym dniu po generalnej spowiedzi i po komunii św. napisał akt ofiarowania się Matce Bożej Niepokalanej i złożył go na jej ołtarzu: "Maryjo, ofiaruję Ci swoje serce. Spraw, aby zawsze było twoim. Jezu i Maryjo bądźcie zawsze moimi przyjaciółmi. Błagam Was abym raczej umarł niż bym miał przez nieszczęście popełnić choć jeden grzech".

Mając 12 lat Dominik napotkał na swojej drodze św. Jana Bosco, który przyjął go do swego Oratorium w Turynie. Nawiązała się między nimi szczególna, duchowa więź. W trzy lata później - 9 marca 1857 r. - Dominik zmarł zaopatrzony Sakramentami świętymi. Cierpiał na bardzo już zaawansowaną chorobę płuc. Kiedy Dominik żegnał św. Jana i kolegów ze łzami w oczach powiedział : "Ja, już tu nie wrócę" - tak też się stało. Gdy ojciec czytał mu modlitwy o dobrą śmierć, chłopiec zawołał: "Do widzenia, ojcze! Do widzenia! O, jakie piękne rzeczy widzę!" i zmarł. Mimo bardzo młodego wieku, pośród zwyczajnych obowiązków codzienności, przebywając między rówieśnikami, osiągnął świętość. Jej rozumienie zawarł w liście do przyjaciela: "Tu, na ziemi, świętość polega na tym, aby stale być radosnym i wiernie wypełniać nasze obowiązki". Pius XI powiedział o nim: "Mały święty, ale gigant ducha". W 1950 r. beatyfikował go papież Pius XII, a już cztery lata później - w 1954 r. - zaliczył Go do grona świętych. Dominik Savio to najmłodszy wyznawca, jakiego kanonizował Kościół. Jest patronem ministrantów i młodzieży.

Wspomnienie: 9 marca

12 lipca 2013 roku Komitet Terenowy Prawa i Sprawiedliwości w Mroczy zorganizował w Wierzchucinku

obchody 70. Rocznicy Zbrodni Wołyńskiej. Obchody rozpoczął Mszą św. ks. Wiesław Skiba, proboszcz

parafii p.w. Matki Bożej Szkaplerznej w Wierzchucinku. Następnie po mszy odbyło się w salce parafialnej

spotkanie z Państwem Klarą i Janem Dzwonnik z Wierzchucinka, którzy osobiście pamiętają ten straszny

czas Zbrodni Wołyńskiej. Następnie odbyło się ognisko przy którym śpiewano pieśni patriotyczne. Na

zakończenie obchodów wyświetlono projekcję filmu, który obrazował Wołyńską tragedię.

Zdjęcia dostępne w galerii.

Materiał ze strony: http://www.kurier-nakielski.pl/index.php?a=13553&id=6

Początkowo Wierzchucinek i sąsiednie wioski należały do parafii Świętej Trójcy w Byszewie. Ze względu na odległość dzielącą te miejscowości, przed 1939 r. mszę sprawowano raz w miesiącu w szkole w Trzemiętowie. Po II wojnie światowej czynna była kaplica w domu Sierot w Trzemiętowie, którą prowadziły Siostry Michaelitki. Kapelanem był ks. Jan Latusek (były więzień obozów). W czasach stalinizmu Dom Dziecka upaństwowiono, a siostry musiały wrócić do Byszewy.

W 1957 r. ks. Kanonik Konrad Scheffler wspólnie z Komitetem Budowy Kaplicy w Trzemiętowie nabył obiekt pofabryczny nad jeziorem w Wierzchucinku. Remont pomieszczeń trwał od 1957 d0 1959 r., kiedy to 19 lipca otwarto kaplicę, którą obsługiwali kapłani z Byszewy. W 1970 r. zamieszkał tu ks. Mieczysław Barzowski.

1 stycznia 1975 r. biskup pelpliński ustanowił Wierzchucinek samodzielną parafią z kościołem pod wezwaniem Matki Bożej Szkaplerznej. Pod opieką ks. Romana Zaborowskiego świątynię rozbudowano (m.in. prezbiterium), dobudowano salki katechetyczne i plebanię. Kościół otrzymał płaskorzeźbę ze stiuku gipsowego „Kazanie na górze”  (Gdańsk, 1983 r.), dzieło prof. H. Pracza (autora m.in. drogi krzyżowej i 6 konfesjonałów znajdujących się w kościele p.w. Chrystusa Króla w Bydgoszczy) oraz drogę krzyżową. Przy kościele znajduje się cmentarz rzymsko-katolicki założony w latach siedemdziesiątych XX w. Porastają go klony i brzozy.

Parafia obejmuje swym zasięgiem część Łukowca, Nowaczkowa, Trzemiętowo, Trzemiętówko, Wierzchucice i Wierzchucinek. Na jej obszarze mieszka ok. 900 wiernych (w tym mieszkańcy Domu Dziecka w Trzemiętowie).


Około 1900 r. w miejscu obecnego kościoła mieściła się gorzelnia, natomiast około 1930 r. w budynku obecnego kościoła mieściła się fabryka farb. Budynek przed przystosowaniem do obecnej funkcji znajdował się w bardzo złym stanie. Była to praktycznie ruina, bez dachu z chwastami a nawet drzewami wewnątrz (relacja Pana Jerzego Nogi).

W 1925 r. nastąpiła zmiana nazwy z Wierzchucin Kraiński na Wierzchucinek. W czasie zaborów używano niemieckiej nazwy Hohenfelde.

Źródło: "Gmina Sicienko Miejsca i Ludzie" Sicienko 2006. Prawa autorskie zdjęć kościoła należą do Ministrantów.